Targowa 63 – dawna siedziba Polskiego Radia

Jeszcze w 1880 na ulicy – zgodnie z jej nazwą – kwitło targowisko. Przeważał handel hurtowy, który zaopatrywał targi miejskie. Głównymi towarami były: bydło, trzoda chlewna, konie, bryczki, drewno opałowe, uprzęże oraz zboże. Po likwidacji targowiska na jego miejscu urządzono skwery i ułożono chodniki. Po II wojnie światowej ulica Targowa, jako stosunkowo mało zniszczona, stała się główną siedzibą władz państwa i miasta. Przeprowadzono przez nią pierwszą, powojenna linię tramwajową. Swoją siedzibę znalazło tu także Polskie Radio (właśnie pod nr 63) oraz Krajowa Rada Narodowa, której przypadł budynek Dyrekcji Okręgowej Kolei Państwowych. W 1944 roku było to centrum żyjącej Warszawy, a w 1945 roku Targowa była najruchliwszą ulicą w mieście. Dopiero potem urzędy zaczęły stopniowo przenosić się na lewy brzeg Wisły. Po II wojnie światowej, w roku 1945, na Targowej 63 swoją siedzibę otworzyło Polskie Radio. W 5-pokojowym mieszkaniu stworzono prowizoryczne studio radiowe. Do pracy powrócił także etatowy muzyk i kompozytor Radia – Władysław Szpilman, wybitny polski pianista żydowskiego pochodzenia, którego sylwetka i losy w czasie niemieckiej okupacji stały się kanwą dla filmu w reżyserii Romana Polańskiego pt. "Pianista".

Powrót