Bazar Różyckiego

Posesja przy Targowej 50/52 bezpośrednio sąsiaduje z Bazarem Różyckiego – ostatnim, czynnym i zachowującym ciągłość działalności handlowej, historycznym bazarem warszawskim. Bazar został założony pod koniec XIX wieku przez Juliana Józefa Różyckiego na obszarze zajmowanym wcześniej przez targowiska. Pomimo swojego statusu zabytku, a także bogatej i barwnej historii, miejsce to ulega postępującej degradacji. W okresie swojej świetności, obok działalności handlowej, Bazar Różyckiego pełnił ważną rolę kulturotwórczą, stając się ostoją folkloru i dowcipu warszawskiego, pełną unikalnego kolorytu. Reklamy i zawołania sprzedawców stawały się powszechnymi powiedzonkami, zawędrowały na sceny kabaretów warszawskich. Piosenki z Bazaru trafiały na warszawskie podwórka. Flaki i pyzy stały się nie tylko kulinarną specjalnością Bazaru, ale także elementem kuchni warszawskiej oraz znakiem rozpoznawczym targowiska. Bazar znajdował także swoje miejsce w literaturze, malarstwie, karykaturze (np. w twórczości Wiecha – czyli Stefana Wiecheckiego, polskiego prozaika, satyryka, publicysty i dziennikarza). Znakiem rozpoznawczym bazaru był postawiony jeszcze przed I wojną światową kiosk w kształcie ogromnego syfonu, z którego sprzedawano wodę sodową i słodycze. Swoje najlepsze lata bazar przeżywał w okresie PRL. Wraz z nadejściem zmian nastąpił regres. Bazar przegrał konkurencję z pobliskim Jarmarkiem "Europa" na Stadionie Dziesięciolecia – największym ówcześnie targowiskiem w Europie Środkowo-Wschodniej. Dziś Jarmarku "Europa" już nie ma – w jego miejscu wyrósł okazały Stadion Narodowy – a mimo to degradacja zabytkowego "Różyca" wciąż trwa.

Powrót